در بیمارانی که مشکلات و بیماری‌های سیستمیک ندارند نیز ممکن است که استخوان‌های فک پس از کشیدن دندان، تحلیل برود که این میزان در سال اول پس از کشیدن دندان بیشتر از سال‌های بعد است.
در افرادی که استخوان تحلیل رفته و نیاز به جایگزینی ایمپلنت دارند درمان موفق ایمپلنت میسر نخواهد شد، مگر با بازسازی استخوان، که این امر بر جایگزینی ایمپلنت اولویت دارد.
جایگزینی استخوان، یعنی یک نسج زنده اغلب دشوار‌تر از جایگزینی دندان است. در صورتی که به این امر توجه نشود ایمپلنت، چه به صورت فوری چه به صورت تاخیری حتی پس از چند سال دچار مشکل خواهد شد.
اگر تراکم یا حجم استخوان فک برای پشتیبانی از ایمپلنت کفایت نکند، باید ابتدا پیوند استخوان انجام شود. علت این است که به هنگام جویدن غذا، فشار شدیدی بر دندان‌ها و استخوان فک وارد میشود و در صورتی که پی استخوانی زیر ایمپلنت دندان، مستحکم نباشد درمان با شکست مواجه میشود. پیوند استخوان، قاعده محکم‌تری برای ایمپلنت فراهم می‌کند.
در طی عمل جراحی پیوند استخوان، یک تکه استخوان از بخش دیگری از فک و یا بدن بیمار برداشته میشود و به ناحیه مورد نظر پیوند می‌خورد. راهکار دیگری که می‌توان به جای برداشتن استخوان از بدن بیمار استفاده کرد، استخوان مصنوعی است.
در هر صورت چند ماه طول می‌کشد تا استخوان پیوند شده رشد کرده و فک برای جایگذاری ایمپلنت آماده شود. اما در برخی موارد که پیوند استخوان کوچک باشد می‌توان هم‌زمان با پیوند استخوان، کاشت ایمپلنت انجام داد.
پس از فرایند یکپارچگی استخوان، عمل جراحی ساده ای انجام میشود تا اباتمنت بر روی ایمپلنت نصب شود. در این فرآیند بافت لثه که روی ایمپلنت را پوشانده است برش خورده و باز میشود و اباتمنت روی ایمپلنت دندان نصب میشود. سپس لثه اباتمنت را احاطه کرده و آن را تنگاتنگ در بر می‌گیرد و بخیه میشود (لثه روی اباتمنت را نباید بپوشاند).
در برخی موارد اباتمنت ممکن است در هنگام جایگذاری پایه ایمپلنت در داخل استخوان فک، نصب شود. در چنین شرایطی دیگر نیازی به عمل جراحی دوم نیست چون اباتمنت بیرون از لثه قرار دارد. اما اشکال این روش این است که قطعه فلزی اباتمنت در دهان دیده میشود و چند ماه به همین صورت می‌ماند تا زمان نصب دندان مصنوعی یا روکش دندان فرا برسد. به همین علت برخی افراد ترجیح می‌دهند در مرحله کاشت ایمپلنت، لثه روی ایمپلنت را بپوشاند و قطعه فلزی در دهان آنها دیده نشود.
