نگهدارنده ارتودنسی پس از درآوردن براکت و پایان درمان ارتودنسی اصلاحی استفاده می شود.
عوامل زیادی در طول مدت استفاده از نگهدارنده ارتودنسی تأثیر می‌گذارند بنابراین نمی‌توان مدت زمان مشخصی را برای همه به عنوان دوره حفظ نتایج ارتودنسی و تثبیت موقعیت دندان‌ها، بیان کرد.
هنگامی که درمان ارتودنسی خود را خواه با براکت معمولی و یا روش‌های جدیدتری مانند اینویزالاین به پایان می‌رسانید، امکان حرکت درمان‌ها و بازگشت آنها به موقعیت قبلی وجود دارد بنابراین باید مدتی از نگهدارنده ارتودنسی استفاده کنید تا دندان‌ها در موقعیت جدید خود تثبیت شوند. در غیر این صورت ممکن است تمامی زحماتی که برای صاف و همراستا کردن دندان‌ها کشیده بودید، هدر برود.
در واقع می‌توان گفت دندان‌ها به نوعی حافظه دارند و یک سال یا بیشتر از آن، طول می‌کشد تا در موقعیت جدید خود سازگار شده و ثابت بمانند. در این مدت دندان‌ها باید به کمک یک نیروی خارجی (ریتینر) در جای خود نگه داشته شوند . ریتینر این فرصت را در اختیار بافت‌های پیرامون دندان اعم از بافت‌های سخت و نرم قرار می‌دهد که با شرایط جدید خود را بازسازی کرده و انطباق یابد.
در سه تا شش ماه اول پس از دراوردن براکت، احتمالاً باید 22 ساعت در روز نگهدارنده ارتودنسی استفاده کنید.
هنگامی که ارتودنتیست از بابت ثبات نسبی دندان‌ها مطمئن شد، می‌توانید تنها شب هنگام نگهدارنده را در دهان بگذارید. تا حدود یک سال باید هر شب نگهدارنده را استفاده کنید. پس از یک سال احتمالاً اشکالی ندارد که یک شب در میان نگهدارنده را در دهان بگذارید و احتمالاً تا آخر عمر باید این کار را ادامه دهید. اگر احساس می‌کنید نگهدارنده ارتودنسی کمی سفت یا تنگ شده است، باید مجدداً آن را هر شب استفاده کنید تا زمانی که احساس کنید برایتان اندازه و راحت تر شده است.
با افزایش سن دندان‌ها به سمت جلوی دهان حرکت می‌کنند. این اتفاق به صورت ناگهانی نمی‌افتد بلکه با گذر زمان و کاملاً تدریجی رخ می‌دهد بنابراین احتمالاً متوجه آن نمی‌شوید. استفاده منظم از نگهدارنده ارتودنسی به پیشگیری از این مشکل کمک می‌کند.
به طور کلی سه نوع نگهدارنده ارتودنسی وجود دارد. به خاطر داشته باشید که هیچ یک از این انواع ریتینر، مادام‌العمر طراحی نشده اند بلکه به مرور زمان کارایی خود را از دست داده و باید تعویض شوند.
این نوع نگهدارنده ارتودنسی که در واقع یک سیم کوچک است که به سطح پشتی دندانهای جلویی چسبانده میشود، ممکن است برای دندانهای بالایی یا پایینی استفاده شود اما غالباً بسته به وضعیت بایت، برای هر دو فک توصیه نمی‌شود. این نوع ریتینر از آنجایی که به دندان‌ها چسبانده شده است، دقت بیشتری در هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه را می‌طلبد تا محلی برای تجمع پلاک و باکتری‌ها نباشد. طول عمر نگهدارنده ثابت دو تا پنج سال (بسته به نحوه مراقبت از آن) برآورد میشود.
هالی شناخته شده ترین نوع نگهدارندة ارتودنسی است. این نوع ریتینر یک بدنه پلاستیکی دارد که بر سقف دهان منطبق است و سیم فلزی که دور 6 دندان قلاب میشود تا وسیله را در جای خود ثابت نگه دارد. این نوع ریتینر را می‌توان هم برای دندانهای بالا و هم برای درمان‌های پایین استفاده کرد. تنظیم این وسیله آسان تر از به دارنده ارتودنسی ثابت است اما به مرور زمان مستهلک میشود. معمولاً هر پنج تا هشت سال یک بار باید تعویض شود.
اسیکس یک بلاک پلاستیک شفاف است که بر روی دندان‌ها قرار گرفته و آنها را احاطه می‌کند. این نوع ریتینر پس از هر بار استفاده باید کاملاً تمیز شود تا از تغییر رنگ آن جلوگیری شود. در هر صورت پس از مدتی اسیکس استهلاک یافته و حتی ممکن است ترک بردارد. طول عمر نگهدارنده اسیکس یک تا سه سال برآورد میشود.
طول عمر نگهدارنده ارتودنسی که استفاده می‌کنید هر چه قدر که باشد، باید همیشه مراقب علائم و نشانه های استهلاک و خرابی آن باشید. در صورتی که نگهدارنده شکل و کارایی خود را از دست بدهد نمی‌تواند دندانهای شما را در جای خود نگه دارد.
