ایمپلنتهای دندانی نسبت به دندانهای طبیعی بیشتر مستعد ابتلا به التهاب و از دست دادن استخوان به دلیل وجود پلاک و تجمع جرم هستند. رعایت بهداشت دهان در بیمارانی با ایمپلنتهای دندانی بسیار مهم است.
بیمار باید به طرز صحیح مسواک زده و همچنین باید فواصل بین دندانی و مناطق بین ایمپلنت را به درستی تمیز کند. برای افراد سیگاری و بیماران دیابتی شستشوی دهان با کلروهگزیدین با پایه الکلی تجویز می شود.
دهان شویه ها فعالیت پلاک در حفره دهان و اطراف ایمپلنت های دندانی را کاهش می دهند. پایه ی الکلی این نوع از دهان شویه ها به حفظ و ثبات این محلولها کمک می کند. اگر دستورالعمل بهداشت دهان و دندان توسط بیمار دنبال شود التهاب بافت های اطراف ایمپلنت یا پری ایمپلنتایتیس به حداقل می رسد.
حذف پلاک و جرم از دندانها خطر پری ایمپلنتایتیس را که شایع ترین دلیل شکست ایمپلنت های دندانی است کاهش می دهد.
ویزیت منظم دندانپزشکی
به طور کلی توصیه می شود که بیماران تحت درمان با پروتز ایمپلنت هر ۳ ماه یکبار برای ۱-۲ سال اول و پس از آن هر ۶ ماه یکبار برای ارزیابی به ایمپلنتولوژیست خود مراجعه کنند. در هر ویزیت بر آموزش بهداشت دهان و دندان تاکید گردد و مهارت و چابکی بیمار در رعایت بهداشت دهان و دندان بررسی شود. عمق پروب نیز توسط دندانپزشک مورد بررسی قرار گیرد.
دستورالعمل های ویژه ای برای بیمارانی که از ایمپلنت های دندانی برای حمایت از پروتز آنها استفاده شده است، وجود دارد. باید به بیمار چگونگی قرار دادن و برداشتن پروتز از روی ایمپلنت را بدون ایجاد هر گونه آسیب به ایمپلنت های دندانی و یا به پروتز آموزش داد.
اگر بیمار عادت به دندان قروچه یا فشردن دندانها بر هم دارد، باید از انجام این کار بپرهیزد، زیرا باعث التهاب منطقه ایمپلنت شده و می تواند به شکست ایمپلنت منجر گردد. فشار بیش از حد نباید در منطقه ی بازسازی شده بالای ایمپلنت های دندانی اعمال شود. ایمپلنت ها به اندازه ی دندان های طبیعی قوی نیستند. بیمار باید از خوردن غذاهای سفت که می تواند سبب شکستن بخش ترمیم شده گردد، اجتناب کند. بطورکلی از تحریک منطقه ایمپلنت باید اجتناب شود.